Over mij

Als klein meisje was ik al gericht op wat er in mijn omgeving gebeurde.
Wanneer iemand niet lekker in z'n vel zat, wist ik dat.
Als de sfeer niet goed was, voelde ik dat.
Ik was een erg gevoelig kind en voelde mij daardoor snel gekwetst.

Al op heel jonge leeftijd heb ik mijzelf de stempel gegeven niet goed genoeg te zijn, niet leuk genoeg te zijn voor vriendinnetjes om mee te spelen.
Daarnaast was ik ook erg verlegen en introvert, niet een heel handige combinatie als je jezelf continu verteld dat je niet goed genoeg bent.

Vijf lagere scholen heb ik doorlopen, elke keer de nieuweling in de klas, elke keer weer kennis maken, elke keer angst dat je er niet bij hoorde en als ik ingeburgerd was, dan ging ik weer van school, omdat we gingen verhuizen.

Vriendinnetjes heb ik dan ook nooit echt gehad, ik wist niet wat vriendschap was en al helemaal niet hoe ik dat moest onderhouden. Gelukkig is dat op latere leeftijd veranderd en heb ik nu een paar heel fijne vrienden.

Doordat ik zo gevoelig was, heb ik in mijn jonge leventje een aantal flinke uitdagingen voor mijn voeten gekregen.
Eenzaamheid, wantrouwen, verlatingsangst, geen grenzen voelen en dus continu over mijn grenzen gaan, trauma, laag zelfbeeld kwamen allemaal voorbij in mijn jonge leven, met als kers op de taart op mijn 19e jaar een depressie.
Ik ben erg dicht bij het moment geweest, waarop ik niet meer wilde leven.
Gelukkig heb ik mijn leven weten te keren.
Want hoe zwaar het ook allemaal klinkt, ik was ook een blij meisje en kon ook erg genieten wanneer ik bij mijn opa en oma in het bos was. Mijn opa leerde me alle vogels herkennen, liet me de eekhoorntjes zien die door de bomen renden, leerde me de liefde voor de natuur te waarderen en dat je geen beestjes dood hoefde te trappen, ook al ben je er bang voor, want alle levende wezentjes doen er toe.

Als ik terug kijk op mijn leven, met alle pijn en trauma die ik opgelopen heb, ben ik toch erg dankbaar dat ik het mee heb gemaakt. Het is mijn kracht geworden.
Mensen die iets dergelijks mee hebben gemaakt en nog volop in hun pijn en proces zitten, kan ik daardoor beter helpen, beter begrijpen en begeleiden, omdat ik ook ooit op dat punt ben geweest.

Het was een zware tijd om mijn oude pijnen te verwerken en ik moest er dwars doorheen.
Er voor weglopen werkte niet, de pijn haalde me in.
Doordat ik getriggerd werd op mijn werk, kwamen oude herinneringen naar boven.
Doordat cliënten soortgelijke ervaringen in hun leven hebben gehad en mij deze toevertrouwden, stond ik ineens met beide voeten aan de grond genageld, wanneer ik hun verhaal hoorde. Dit raakte mij zo erg en ik wist: Nu moet ik er wat mee, ik kan er niet meer omheen.

Ik raakte in een burn-out en heb in 2014 en in 2019 EMDR gehad, om trauma's te verwerken.
Dit heeft mij zoveel goeds gebracht, de felle pijn is naar de achtergrond verdwenen, de zwaarte van mijn leven die ik achter me aan sleepte was weg, ik voelde me herboren, maar wat was het hard werken!

Ik ken de moeilijke weg van trauma doorstaan, ik ken het verdriet, de angst, de boosheid, want daar moest ik doorheen om het te verwerken.

Nu weet ik dat dit allemaal nodig is geweest om de persoon te zijn die ik nu ben.
Het is nodig geweest zodat ik andere mensen kan helpen door hun oude pijnen te gaan, omdat ik zelf weet hoe het voelt en hoe zwaar de weg naar herstel is.

Mensen helpen om hun leven gelukkig te leven is mijn passie geworden, daar waar ik als klein meisje al mee begonnen was.

Liefs Manon